 |
| ที่มา : https://library.kku.ac.th/ สืบค้นเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2560 |
ผู้เขียน ภูผา
เรื่องย่อ
มีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง 2
คนที่เป็นเพื่อนกันทั้งคู่ไม่ค่อยได้สนิทกัน แต่สนใจในเรื่องราวประวัติความเป็นมาและวิวัฒนาการของโขนที่สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน
การที่ทั้ง 2 คนนั้นสนิทกันเกิดจาก
วันหนึ่งมีเด็กชายปกเห็นเพื่อนผู้หญิงของเขาชื่อ น้ำใส
นั่งวาดรูปอะไรอยู่คนเดียวปกเลยเข้าไปถามว่าวาดรูปอะไรแต่น้ำใสไม่กล้าให้ดู
เพราะรูปที่เขาวาดนั้นต่างจากเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
ที่มักจะวาดแต่ผู้หญิงสวยๆตาโตๆแบบตัวการ์ตูนญี่ปุ่นแต่งตัวสวยงาม
ในตอนแรกน้ำใสก็ไม่กล้าให้ปกดูเพราะเขินอายแต่ที่สุดแล้วปกก็ตื้อน้ำใสจนน้ำใสให้ปกดูรูปวาดที่เขาวาด
ซึ่งปกเห็นก็ชอบอกชอบใจ ที่เห็นน้ำนั้นวาดรูปผู้หญิงแต่งชุดไทยเป็นนางรำสวยๆ
ปกเปิดไปหลายภาพก็มีแต่รูปนางรำสวยงามทั้งนั้นปกถามน้ำใสว่า “ทำไมน้ำใสถึงชอบวาดรูปพวกนี้ละ” น้ำใสบอกว่า “เพราะว่าน้ำใสอยากเป็นนางรำแบบพวกพี่ๆเขา”น้ำก็ถามปกกลับว่า
“แล้วปกละรู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับโขนหรือการรำอะไรพวกนี้บ้าง
น้ำรู้นะว่าปกเคยเรียนโขนแถมเล่นเป็นลิงด้วย เล่าให้น้ำฟังหน่อย” ปกก็บอกไปว่า “ พวกลิงก็จะเป็นพวกทหารที่คอยอารักขาพระรามกับพระลักษณ์”แต่ว่าน้ำอยู่แล้วเลยถามปกว่า “แล้วเรื่องที่คู่ชอบเล่าให้ฟังในชั่วโมงนาฏศิลป์ละ
เล่าให้น้ำฟังหน่อย”
แต่ทว่าปกชอบแอบหลับในชั่วโมงนี้เลยตอบไปว่า “เดี๋ยวปกจะเล่าให้ฟังวันหลังนะวันนี้จะต้องไปเข้าแถวแล้ว” แล้วเรื่องราวหลังจากนั้นก็ทำให้ปกต้องไปหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องราวของโขนให้น้ำ
และหลังจากวันนั้นก็ทำให้ปกตั้งใจเรียนหันมาสนใจในเรื่องราวของโขนจนทำให้เขาทั้งคู่สนิทสนมกันและพ่อแม่ของปกก็ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดีในเรื่องของการรักษาวัฒนธรรมนี้ไว้ถึงกับเอ่ยปากว่าจะพาน้ำใสกับปกไปดูโขนที่โรงละครแห่งชาติ
หลังจากดูจบเขาทั้งคู่ก็ยังได้กลับมาหัดเรียนท่าทางการแสดงโขนโดยมีพ่อและครูของปกมาช่วยสอนอีกด้วย
แต่สุดท้ายแล้วน้ำใสก็ต้องย้ายบ้านไปต่างจังหวัดเพราะพ่อของน้ำใสต้องไปทำงานอื่น
จนทำให้เขาไม่ค่อยได้ติดต่อกันแต่ปกก็ไม่ทิ้งโขนได้เรียนและได้ขึ้นแสดงโขนในงานต่างๆของโรงเรียนจนทำให้รู้ว่าในอนาคตของปกเลือกที่จะเป็นอะไรและเรียนอะไรต่อหลังจากจบ
ม.6 ...
แง่มุมที่ 1
การวางแผน
จากที่พ่อและแม่ของปกรับปากว่าจะพาปกและน้ำใสไปดูโขนที่โรงละครแห่งเริ่มจาก
แม่ของปกเริ่มหามูลในอินเทอร์เน็ต เพื่อหาว่าโขนแสดงที่ไหน เวลาไหน ราคาเท่าไหร่
ส่วนพ่อของปกก็คำนวณระยะเวลาในการเดินทางที่จะไม่ให้ถึงที่หมายช้า
ที่จะไม่ได้ไปรบกวนเวลาที่คนอื่นชมโขนอยู่
แง่มุมที่ 2
จากคำถามของน้ำ
ทำให้ปกเปลี่ยนแปลงจากเด็กที่ชอบนั่งหลับในชั่วโมงเรียน กลายเป็นเด็กที่คอยฟังครูสอนเพื่อที่จะมาได้เล่าเรื่องที่ครูสอน
มาเล่าต่อให้น้ำใสฟังได้และจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กับน้ำใสด้วย
แง่มุมที่3
ในวันที่ปกยังตอบคำถามของคนอื่นไม่ได้ว่าจบ
ม.6 แล้วเขาจะเรียนอะไรต่อในรั้วมหาวิทยาลัย เขาได้ติดต่อกับน้ำใสและสอบถามน้ำใสว่าเป็นไงบ้างน้ำก็บอกกับปกว่าเขาได้เรียนในวิทยาลัยนาฏศิลป์และจะทำตามความฝันที่จะเรียนต่อที่เดิมเผื่อที่จะได้เป็นนางรำอย่างที่เขาใฝ่ฝันไว้
จนทำให้ปกคิดได้ว่าเขาควรทำอย่างไร ชอบอะไรก็ควรศึกษาต่อในสิ่งที่เขาชอบ
และปกก็ได้คำตอบของตัวเขาเองว่าเขาจะเรียนในด้านอะไร
แง่มุมที่ 4
ผู้คนที่ให้ความสนใจในเรื่องราวของโขนส่วนใหญ่ก็ยังทำท่าทางไม่ถูกและทำไม่เป็น
ทั้งนี้ก็ต้องเกิดจากการเรียนรู้ฝึกฝนและตั้งใจทำเพื่อที่จะได้ชำนาญในสิ่งที่ตนเองยังทำไม่ได้ไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งที่กำลังทำอยู่ถ้าเราไม่ย่อท้อสิ่งที่จะเกิดตามมาก็คือ
ความสำเร็จของตัวเราเอง
แง่มุมที่ 5
สิ่งที่จะทำให้เราไม่ประสบความสำเร็จได้ก็คือ การที่เราไม่ลงมือทำ ถ้าเราไม่เริ่มก็จะไม่มีสิ่งที่เราอยากได้หรือสิ่งที่เราต้องการให้เป็น รวมถึงการที่จะทำให้คนเริ่มหันมาสนใจในเรื่องของโขนก็จะต้องเริ่มจากตัวเราที่จะทำยังไงให้คนสนใจ แล้วจะทำยังไงถ้าคนเริ่มหันมาสนใจเพราะฉนั้นเราก็ต้อง ทำมันออกมาให้ที่สุดเพื่อที่คนอื่นเห็นจะได้หันมาสนใจในความสวยงามของศิลปวัฒนธรรมของเรา ช่วงหลังๆคนเริ่มหันไปนิยมทำตามแบบฝรั่งเสียมากกว่าจนลืมวัฒนธรรมและการแสดงที่สวยงามของประเทศเรา และเราต้องใช้ความสวยงามของโขนดึงดูดคนไทยให้กลับมาสนใจเหมือนที่ผ่านมา
สิ่งที่จะทำให้เราไม่ประสบความสำเร็จได้ก็คือ การที่เราไม่ลงมือทำ ถ้าเราไม่เริ่มก็จะไม่มีสิ่งที่เราอยากได้หรือสิ่งที่เราต้องการให้เป็น รวมถึงการที่จะทำให้คนเริ่มหันมาสนใจในเรื่องของโขนก็จะต้องเริ่มจากตัวเราที่จะทำยังไงให้คนสนใจ แล้วจะทำยังไงถ้าคนเริ่มหันมาสนใจเพราะฉนั้นเราก็ต้อง ทำมันออกมาให้ที่สุดเพื่อที่คนอื่นเห็นจะได้หันมาสนใจในความสวยงามของศิลปวัฒนธรรมของเรา ช่วงหลังๆคนเริ่มหันไปนิยมทำตามแบบฝรั่งเสียมากกว่าจนลืมวัฒนธรรมและการแสดงที่สวยงามของประเทศเรา และเราต้องใช้ความสวยงามของโขนดึงดูดคนไทยให้กลับมาสนใจเหมือนที่ผ่านมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น